Marquez: "Əgər yazıçı olmasaydım, barda pianoçu olmaq istərdim"

-

Nağıl da yazmağa cəhd eləmişəm. Amma alınmayıb. Oğlanlarım balaca olanda həmin nağıllardan birini onlara göstərmişdim. Nağılı qaytaranda mənə belə demişdilər: “Ata, yəni sən uşaqları bu qədər axmaq sayırsan?”


Nobel mükafatlı yazıçının məşhur müsahibələrindən


Gabriel Garcia Marquez


YAŞAM QAYDALARI

Həmişə serial yazmaq istəmişəm. Gördüyü işə görə bir tək sevilməsini arzulayan mənim kimi adamlar üçün serial romandan xeyli effektivdir.

Biz dilin daşlaşmasına qarşı da mübarizə aparmalı oluruq. “Xalq”, “demokratiya” kimi sözlər anlamını itirib. Əlindən seçki keçirmək gələnlərin hamısı özünü demokrat sayır.

Nağıl da yazmağa cəhd eləmişəm. Amma alınmayıb. Oğlanlarım balaca olanda həmin nağıllardan birini onlara göstərmişdim. Nağılı qaytaranda mənə belə demişdilər: “Ata, yəni sən uşaqları bu qədər axmaq sayırsan?”

Çalışıram ki, xoşagəlməz sürprizlələ üzləşməyim. Mənim üçün eskalatordansa pilləkan yaxşıdır. Təyyarədənsə, istənilən başqa nəqliyyat növü.

ABŞ Latin Amerikasına sərmayələr yatırır, amma nə qədər çalışsa da, bizim bir sent də xərcləmədən eləməyə nail olduqlarımız onda alınmır. Biz onların dilini, musiqisini, mətbəxini, sevgisini, düşüncə tərzini dəyişirik. Birləşmiş Ştatlar bizə necə təsir etmək istəyirsə, biz onlara elə təsir göstəririk.

AİDS olsa-olsa sevgiyə xas riski artırır. Məhəbbət həmişə təhlükəli olub. Eşqin özü elə ölümcül xəstəlikdir.

Cavan vaxtlarımda fahişələr mənim dostum olub. Mən onların yanına sevişməyə yox, yalqızlıqdan qurtulmaq üçün gedərdim. Bunu həmişə deyirəm, mən ona görə evlənmişəm ki, səhər yeməyini təklikdə yeməyim. Əlbəttə, Mersedes (həyat yoldaşı - Esquire) deyir ki, mən alçağın yekəsiyəm.
Mən idim, arvadım idi, bir də iki balaca oğlum. Mən həm piar-menecer işləyirdim, həm də kinossenariləri redaktə edirdim. Kitab yazmaq üçün işimdən imtina etməliydim. Mən maşınımı girov qoyub pulunu Mersedesə verdim. O hər gün bu və ya digər şəkildə mənə kağız, siqaret, bir sözlə yazmaq üçün nə lazımdısa tapıb verirdi. Mən kitabı yazıb qurtaranda məlum oldu ki, qəssaba 5 min peso borcumuz var – böyük pul idi. Yaşadığımız bölgədə şayiə yayılmışdı ki, mən çox mühüm bir kitab yazıram və bütün dükançılar bu işdə iştirak etmək istəyirdi. Mətni naşirə göndərmək üçün daha 160 peso lazım idi, bizimsə olan-qalanımız 80 peso idi. Onda Mersedesin mikser və fenini də girov qoydum. Bunu biləndə belə demişdi: “Roman pis alınsa, indi gəl də”.

Əgər hansısa işdə qadın da iştirak edirsə, bilirəm ki, hər şey yaxşı olacaq. Tam əminəm ki, dünyanı qadınlar idarə edir.

Qadınların bağışlamadığı tək bir şey var, o da xəyanətdir. Əgər oyunun qaydaları əvvəldən müəyyən edilirsə, necəliyindən asılı olmayaraq, qadınlar adətən həmin qaydaları qəbul edirlər. Amma qaydaların oyun vaxtı dəyişdirilməsinə dözmürlər. Belə hallarda onlar amansız olurlar.

Kubada ədəbiyyat professorları ilə mübahisəm düşmüşdü. Onlar deyirdilər ki, “Yüz ilin tənhalığı” – qeyri-adi kitabdır, amma çıxış yolu təklif etmir”. Mənim üçün bu, ehkamdır. Mənim kitabım situasiyaları təsvir edir, o, həll yolu təklif etməməlidir.

Mən xırda burjua yazıçıyam və mənim baxış bucağım da həmişə xırda burjua xarakterli olub. Bu, mənim səviyyəm, mənim rakursumdur.

Əgər yazıçı olmasaydım, barda solo pianoçu olmaq istərdim. Bu yolla mən sevgililərin bir-birini daha çox sevmələrinə kömək edərdim.

Mənim vəzifəm odur ki, məni daha çox sevsinlər. Mən elə bunun üçün yazıram. Çox qorxduğum bir şey var, o da hardasa məni sevməyən insanın da mövcud olması fikridir. İstərdim ki, bu müsahibəni oxuyub o da məni sevsin.

Böyük fəlakətlər elə böyük də bolluq-bərəkət doğurub həmişə. Belə fəlakətlər məcbur edirlər ki, insanlarda yaşamaq istəyi yaransın.

"Esquire"
ABŞ