Nüsrət Kəsəmənli. Ağlama, Təbrizim, ağlama

Demə yollar uzaqdır,
Araya bir çay düşüb;
Vüsal kimin qisməti,
Bizə həsrət pay düşüb.
Birimizə göz yaşı,
Birimizə toy düşüb;
Danış, ucadan danış,
Sən dilini bağlama.
Ağı dediyin bəsdi,
Ağlama, Təbrizim, ağlama

Ölənlər torpağındır,
Bizə sağlar qalıbdır.
Baxıb köks ötürməyə
Qarşı dağlar qalıbdır.
Bir gözümüz gülürsə,
Biri ağlar qalıbdır.
Sil gözünün yaşını
Ürəyimi dağlama,
Ağlama, Təbrizim, ağlama

Bu torpağın üstündə
O taylı, bu taylıyıq.
Torpaq ki ömür deyil
Necə gəldi paylayaq.
Nə qədər “qardaş” deyib
Uzaqdan haraylayaq,
Ucalt haqqın səsini,
De sözünü, saxlama,
Ağlama, Təbrizim, ağlama

Bəlkə bənövşəmizi
Bu nisgil, həsrət əyir.
Araza körpü üçün
Torpaq oğul istəyir.
Sənə əl uzadıram,
Əlim məftilə dəyir.
Sən güvən öz ağlına
Döyüşkən, düz ağlına,
Ağlama, Təbrizim, ağlama

Çoxdur dil pəhləvanı,
Sözdə aşıb-daşırıq,
Bu günahsız Araza
Neçə günah qoşuruq.
Vətənin ortasında
Məftilə dolaşırıq;
Bir də bax dünəninə
Kimsəyə bel bağlama.
Dur ayağa, “Vətən” de,
Ağlama, Təbrizim, ağlama!..