nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı
keçən əsrin 70-ci illərində, ərdəbil şəhərində.
inqilabçılar minlərlə polisi yaxalayıb
cinsiyyət orqanlarını kəsdilər
mən o vaxt çox uşaq idim
üstündən otuz il keçdi
bu yaxınlarda yenə ərdəbil şəhərində üç gözəl tələbəni
qaldırıcı kranın dimdiyindən asdılar
mən indi çox qocayam
nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı…
uşaqları çox sevdiyimdəndir ki,
istəmirəm onlar bu dünyaya gəlsinlər
hamilə qadınlardan zəhləm gedir
elə atalarımız da bizi ona görə böyüdüblər ki,
onlar öləndə biz də onların şəkillərin böyüdək
sən demə, adamlar ölmürlər, adamları öldürürlər
atam öləndən sonra ayaqqabıları geyilməməkdən çürüdü
paltosu geyilməməkdən köhnəldi
atam öləndən sonra biz onu unutmağa başladıq
tez-tez xatırlamaq şərti ilə
nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı…
mənim yaşadığım "8-ci kilometr" qəsəbəsində
bir ev uçdu, içində yaşayan əclafı öldürdü
sən demə bu adam gecələr altını batırıb
öz nəcisi ilə evin divarlarına
ən müqəddəs şeylərin adını yazırmış
qonşular danışırdılar ki,
ev boğaza yığılıbmış onun əlindən
nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı…
qadın kişinin vətənidir - deyib
bütün qadınlarının ərazi bütövlüyünü dəstəkləyirəm
qonaq olduğum mehmanxanada
çox kişinin yatdığı fahişənin çiyninə toxunub
"bacı, sağ ol, mən getdim"- dediyini eşitdim
burda bir sirr olduğunu düşündüm
nə vaxtsa bütün fahişələr
bütün kişilərin bacısı olub yəqin
hərdən beynimdən qadın zorlamaq keçir-
məncə bu olardı əsl ehtiras aksiyası
etiraz aksiyasını dağıdır əli dəyənəkli polislər
"hökumət evi"nin qarşısında
necə ki, sığırçınlar didib-dağıdır at nəcisini
içindəki buğda dənələrinə görə
nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı…
biz balıq doğrayanda,
meyvə qabığı soyanda
bıçağın qəfil əlimizi kəsməsinə
adi hal kimi baxmamalıyıq
doğradığımız balıq,
dərisini soyduğumuz meyvə də
bu cür alır qisasını bizdən
nəsiminin soyulmuş dərisi haqqı…
o ölkədə ki, allah sözü silah sözü ilə qafiyələnir,
qolboyun olur
o ölkədə mən yaşayıram
yaşayıram deyəndə ki, şorba içir,
çarpayıya dirsəklənir
və dişlərimin xorla ağrımasına qulaq asıram
heç bir dinə inanmıram
məncə "kafirlər" qır tiyanında qaynayacaqlarsa
"möminlər" də həmin tiyanın altına çör-çöp daşıyacaqlar
ancaq bu o demək deyil ki,
mən adamların gözü önündə
yeraltı keçidlərdə, uşaq bağçalarının arxasında
avtobus dayanacaqlarında
it kimi cütləşməliyəm səninlə…
pozğun misralar
bığın saqqalın içində itib batmış bu qara adamların
ciblərini eşələyən ac polislərin acığına
özümü küçə itlərinə yem etmək fikrindəyəm
içalatından qovurma, ayaqlarından xaş bişirmək
başımı kəsib çiy-çiy tullamaq fikrindəyəm qabaqlarına əl tutmaq fikrindəyəm küçükləmiş külfət basmış o arıq qancığa.
masanın üstündəki içi dolu külqabıya
siqaret kötüklərinin basdırıldığı fəxri xiyaban demək fikrindəyəm.
ey skamyada sevgilisi ilə qolboyun olan gənc,
o qancığı mənim əvəzimə də öp.
sənin yerinə olsaydım çoxdan o dayçanın ayaqlarını…
ey əngindəki dişlər töküldüyündən
çörəyi qabaq dişləri ilə çeynəyən iyrənc ağızlı qoca, ayaqqabıları su buraxan zavallı
bilirsənimi heç, dişlər haram tikə yeməkdən yox,
kasıbçılıqdan tökülür, kasıbçılıqdan.
ey bizim evin
gözyaşardıcı şapalaqla silahlanmış polisi,
mən sənin üçün arvad alıb içində gəzdirə bilmədiyi uşaqları küçələrə tökən ataların tayı deyiləm
ey mənim şair dostum, xoş gördük
gedək bir az araq içək,
quran oxuyaq,
nəşə dolduraq.
on minlərlə insanı
ağzında ət qutabı çeynəyə-çeynəyə
güllələtdirən pinoçet
bu gün sadəcə ev dustağıdır
bizim xoşbəxtlik adlandırdığımız təklik
başqaları üçün cəza növüdür, şair
otur, otur, cəhənnəm olsun pinoçet
yaşamaq deyilən şey soyutma yumurtalar,
alaçiy çörək
bir də bu tut arağıdır
otur şair,
bir həqiqət süfrəsi açmaq fikrindəyəm sənə
sənə qəzetçi dostumun öz anasından zəhləsi getməsindən danışacağam.
o özünü doğma anasına deyil,
yatdığı qəhbəyə borclu bilir.
heç vaxt ərə getməyəcəyinə
və uşaq doğmayacağına söz verən
şairanə bir qadına.
otur, şair, qurban olum sənə,
mənə fikir vermə,
mən ağlayanda hicab altındakı arvad təki
gözümün müzüyünü tökmürəm.
mən ağlayanda eşşək kimi ağlayıram
evdə gəzişirəm qolumdakı saatı açıb divara çırpıram
zəng vurub sevdiyim qadını söyürəm,
kitabları təpikləyirəm,
şəkilləri yandırıram
hiss edirəm ki,
evdəki bütün əşyalar məndən qorxur
ən soyuqqanlı mətbəx bıçağı hətta
bu hiss mənə ləzzət verir
qəzetçi dostuma yazığım gəlir, şair, onun anasını…
mən ağlayanda küçədən yağış səsi gəlir
uşaq vaxtı qurbağaları öldürəndə
arvadlar bizə deyirdi ki,
qurbağanı öldürəndə yağış yağır.
mən ağlayanda elə bilirəm uşaqlar qurbağa öldürüblər
uşaqlar qurbağalar… qurbağalar…ölümlər….
…qurbağalar…
mənə fikir vermə şair,
otur, bir az araq içək,
quran oxuyaq,
nəşə dolduraq
amaliyanın cib dəftəri üçün
ağır-ağır örtülən darvazanın səsindən
kədərli heç nə yoxdur
ağır-ağır batan gəminin həyəcanlı fitindən
bunu görüb heç bir kömək edə bilməyən
sahildəki yeganə sakinin görkəmindən,
kədərli heç nə yoxdur
kədərli heç nə yoxdur balıq çırpıntısından
nə qədər ki, qarmağın ucuna yem taxırlar
heç bir dənizdə balıqlar heç bir balıqçıya qarşı üsyana qalxmayacaqlar
bu acı həqiqətdən kədərli heç nə yoxdur
qocaların istikanda suya qoyulmuş protez dişlərinin səssiz gülüşündən
bu gülüşün gecə boyu evdəkilərə verdiyi əzabdan
kədərli heç nə yoxdur
üzünün cod tükü ilə əlinin üstünü qaşıyan atanın
sükutu uzun sürəcək
uşaqları böyütmək üçün evdə bir az da sükut lazımdır
bu uzunömürlü sükutdan kədərli heç nə yoxdur.
zəlzələdən sonra şəhərdəki qarmaqarışıqlığa nə ad vermək olar ?
bilmirəm.
Şəxsən məni ölmək yox, uçuq divarların altında qalmaq qorxudur
bizim evdə qadınlar cocuqları,
cocuqlar kişiləri ovutmaq üçündür
Alatoran, 2003-2004
